Post by Bitmap on Mar 7, 2023 3:08:16 GMT
<Written on 3 April 2016 by Pacifica >
De tintinnabulis paschalibus, et quid de eis ego puera stulte crediderim.
His in terris solent parentes dicere pueris parvulis paschali tempore tintinnabula volatilia advenire atque cuppedia aliave parva dona caelo demittere quae dona pueri deinde quaerant et inveniant. Me autem parvulam quotannis parentes mei paschali tempore, quo die tintinnabula illa paschalia, ut aiebant, ventura erant, in quendam locum rurestrem ducebant, ubi erant sparsae per rus domus atque alia quaedam aedificia eo modo quo ducentis fortasse abhinc annis fieri solebat structa et ornata, quae homines viserent delectationis causa. Nonnumquam vero et aliis temporibus (non paschalibus) illuc ibamus, et eo ego loco valde delectabar. Cum autem paschali tempore ibamus, haec fieri solebant: erat ibi parvus campus prope unum illorum aedificiorum antiquo modo structorum situs, quo per acclivem tramitem accedebatur. In eum campum fecerant me parentes ut crederem a tintinnabulis dona demitti. Cum igitur perveneramus ad imum tramitem, mihi matrique dicebat pater meus — is autem saccum tergo portabat, cui nimirum tintinnabulorum dona inerant — "Ite ambae ambulatum paulisper, dum ego ascendo ut videam iamne tintinnabula venerint" — ipse videlicet dona per campum sparsurus. Discedebamus, ac paulo post pater nos rursus conveniebat dicens venisse tintinnabula. Tum omnes ascendebamus in campum atque ego laeta dona quaerebam et tollebam. Hodie autem demiror tam credulam esse me potuisse ut nihil omnino suspicarer, ne tum quidem cum pater solus cum sacco ascendebat in campum.
Pacifica said:
De tintinnabulis paschalibus, et quid de eis ego puera stulte crediderim.
His in terris solent parentes dicere pueris parvulis paschali tempore tintinnabula volatilia advenire atque cuppedia aliave parva dona caelo demittere quae dona pueri deinde quaerant et inveniant. Me autem parvulam quotannis parentes mei paschali tempore, quo die tintinnabula illa paschalia, ut aiebant, ventura erant, in quendam locum rurestrem ducebant, ubi erant sparsae per rus domus atque alia quaedam aedificia eo modo quo ducentis fortasse abhinc annis fieri solebat structa et ornata, quae homines viserent delectationis causa. Nonnumquam vero et aliis temporibus (non paschalibus) illuc ibamus, et eo ego loco valde delectabar. Cum autem paschali tempore ibamus, haec fieri solebant: erat ibi parvus campus prope unum illorum aedificiorum antiquo modo structorum situs, quo per acclivem tramitem accedebatur. In eum campum fecerant me parentes ut crederem a tintinnabulis dona demitti. Cum igitur perveneramus ad imum tramitem, mihi matrique dicebat pater meus — is autem saccum tergo portabat, cui nimirum tintinnabulorum dona inerant — "Ite ambae ambulatum paulisper, dum ego ascendo ut videam iamne tintinnabula venerint" — ipse videlicet dona per campum sparsurus. Discedebamus, ac paulo post pater nos rursus conveniebat dicens venisse tintinnabula. Tum omnes ascendebamus in campum atque ego laeta dona quaerebam et tollebam. Hodie autem demiror tam credulam esse me potuisse ut nihil omnino suspicarer, ne tum quidem cum pater solus cum sacco ascendebat in campum.
